30 PDH Chruptaki
Forum 30 PDH Chruptaki
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Profil
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
Forum 30 PDH Chruptaki Strona Główna
->
Spamer Samson
Napisz odpowiedź
Użytkownik
Temat
Treść wiadomości
Emotikony
Więcej Ikon
Kolor:
Domyślny
Ciemnoczerwony
Czerwony
Pomarańćzowy
Brązowy
Żółty
Zielony
Oliwkowy
Błękitny
Niebieski
Ciemnoniebieski
Purpurowy
Fioletowy
Biały
Czarny
Rozmiar:
Minimalny
Mały
Normalny
Duży
Ogromny
Zamknij Tagi
Opcje
HTML:
TAK
BBCode
:
TAK
Uśmieszki:
TAK
Wyłącz HTML w tym poście
Wyłącz BBCode w tym poście
Wyłącz Uśmieszki w tym poście
Kod potwierdzający: *
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Skocz do:
Wybierz forum
Sprawy techniczne
----------------
Regulamin
co do forum
Drużyna
----------------
Aktualności
Wyjazdy
Pierdołken
----------------
Spamer Samson
MuZa & inne formy kultury :)
Archiwa
Przegląd tematu
<table border="0" cellpadding="3" cellspacing="1" width="100%" class="forumline"> <tr> <th class="thCornerL" width="22%" height="26">Autor</th> <th class="thCornerR">Wiadomość</th> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>PaszczaK</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Sobota 1:22:44, 10 Mar 2007<span class="gen"> </span> Temat postu: Zbiór nikomu niepotrzebnych... do czytania... i myślenia...</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">Opowiadanie... jak zwykle bez opisów... wolność dla wyobraźni... <br />Związane ze "Snem". Polecam przemyśleć... podzilcie się konkluzjami. <br /> <br /><span style="font-size: 24px; line-height: normal">Krótka jest droga z miłości w nienawiść…</span> <br /> <br /> Refor przedzierał się przez tak zarośniętą puszczę nie po raz pierwszy. W prawej ręce trzymał miecz, którym mozolnie torował sobie drogę. Na plecach nosił łuk i kołczan pełen strzał. Jego twarz migocząca w wątłym świetle kropelkami potu, wyglądała na zmęczoną i zatroskaną. Mimo wszystko wojownik zmęczonym się nie czuł. Dążenie do zbliżającego się celu dodawało mu sił. W jego głowie wszystko rysowało się coraz wyraźniej. Prawie to wszystko rozumiał… Prawie… <br /> „Droga mocna zarosła od ostatniego czasu jak tędy szedłem” – pomyślał Refor. Nie mylił się. Ostrze cięło splątane ze sobą rośliny ukazując, zdawało by się, niekończącą się gęstwinę. Ale on wiedział, że już niedługo wyjdzie na wolną przestrzeń. <br /> I tak tez się stało. <br /> Stanął na skraju małej polany i powoli wciągnął rześkie powietrze. Słońce już zachodziło. Refor znał dobrze drogę. Za chwilę w prawo, w rzadki las i tam spocznie. Jutro dalej, przed siebie… <br /> Wszedł do starego, chaotycznie usłanego drzewami boru. Przystanął na chwilę. Dobrze znał to uczucie, gdy ktoś go obserwuje. <br /> - To znowu ty? – powiedział w przestrzeń nie wykonując żadnego ruchu, tylko stojąc. <br /> - Stęskniłam się… - odpowiedział cieniutki głos dziewczyny za plecami mężczyzny. <br /> Refor nic nie mówił ruszył o wiele szybszym tempem, nadal patrząc tylko przed siebie. <br /> - O zgrozo! Dwa dni! – powiedział ironicznie po chwili. – Dlaczego znowu mnie śledzisz?! <br /> - Przecież wiesz! – odpowiedział prawie obrażony na pytającego głos. <br /> - Eh… nigdy nie zrozumiesz… - odrzekł zrezygnowany. <br /> - Jak ci idzie? <br /> - Nie pomagasz mi. <br /> - Chcę przy tobie być; rozmawiać, pomagać… <br /> - Problem w tym, co staram się tobie uświadomić od pięciu miesięcy… że JA tego nie chce. <br /> - I nadal mi nie powiesz co robisz? <br /> Refor nie wytrzymał. Odwrócił się energicznie do tyłu. <br /> - CZY TY NAPRAWDĘ SĄDZISZ, ŻE JA SIĘ OD DZIESIĘCIU LAT PRZECHADZAM PO TEJ PUSZCZY DLA PRZYJEMNOŚCI?! Myślisz, że zbieram grzyby, czy co?! – wrzasnął na młodą elfkę. Miała duże, ciemne oczy. Jej postura była drobna i, można powiedzieć, sprawiała wrażenie łamliwej. Przystanęła na chwilę. Mężczyzna ruszył dalej. <br /> - Nie chcesz mnie tylko dlatego, że jestem leśną córką! – zarzuciła. <br /> - Eh, dobrze wiesz, że tak nie jest, przecież odwiedzam miasta leśnych elfów. Dlaczego więc, miałbym mieć coś przeciwko twojemu pochodzeniu? <br /> Elfka zrównała się z Reforem i szli tak obok siebie w milczeniu, aż nie doszli do strumienia. <br /> Woda płynęła wartko. Migotała odbitym światłem zachodzącego słońca. Ryby płynęły powoli pod prąd, jakby leniwie, jakby nic ich nie zatrzymywało. Człowiek schylił się i nabrał w zwinięte ręce wody. Napił się co rozjaśniło nieco jego wyczerpany umysł. Potem wyjął bukłak, wylał starą wodę i napełnij go do pełna nową. Gdy to zrobił, wstał i jednym dużym krokiem przeszedł na drugą stronę. Zaraz za nim zgrabnie przez strumień przeskoczyła elfka. <br /> - Refor… - odezwała się po dłuższej chwili ciszy. <br /> - Tak. <br /> - Ja cię kocham… <br /> Mężczyzna wiedział o tym od dawna, zauważył, ale mimo wszystko trochę to wyznanie go zaskoczyło. Zatrzymał się. Spojrzał na elfkę i chwycił ją za ramiona. Był od niej wyższy o głowę. Spuścił wzrok i zaczął. <br /> - Elia… wiesz, że nie mogę… nawet gdybym bardzo chciał… wiesz, że cię lubię… ale obecna sytuacja nam nie pozwala… lepiej zawróć, twoi rodzice się niepokoją… a poza tym, na pewno nie pozwoliliby na to, żebyś ze mną była… dobrze z tego zdajesz sobie sprawę… <br /> - Oni się o mnie już nie martwią… <br /> - Skąd wiesz? <br /> - Nie żyją… <br /> - Co się stało?! Jak to? <br /> Elia odwróciła wzrok, a jej twarz skrzywiła się w niewyraźnym grymasie. Po chwili wpatrzyła się prosto w oczy człowieka. Oczy, które teraz zdawały się być jeszcze większe, stały się szkliste. <br /> - Elia, proszę… tylko nie mów… o nie… nie… nie przeze mnie… <br /> - Oni by się nie zgodzili… <br /> - Ale to podłe! <br /> - Jedyna droga do ciebie prowadziła przez ich śmierć. <br /> - To… to niemożliwe… ale ja i tak nie mogę z tobą być! Nie mogę tego pojąć, że dopuściłaś się takiego okropieństwa… tylko dlatego… <br /> - Aż dla tego. – przerwała elfka. <br /> - Przestań!... Skończmy ten temat, nie mogę teraz zaprzątać sobie tym głowy! <br /> Refor ruszył dalej zostawiając Elię za sobą. Przeszedł zaledwie sto metrów, gdy zatrzymał się i usiadł. Wyjął hubkę i dwa krzesiwa. Moment później płonęło już małe ognisko. Przyszła elfka. <br />- A Levia? Zawsze razem podróżowałyście… <br />- Ona też była przeciwna… - spuściła głowę i złamała mały, trzymany w ręce patyk. <br />- Czy ty jesteś przytomna? TRZY OSOBY!? POSTRADAŁAŚ ZMYSŁY! <br />- Dla ciebie… <br />- Kiedy zrozumiesz, że nie mogę z tobą być, nie mogę cię kochać, nie mogę poświęcać ci czasu! Nie mogę… <br />Nie odpowiedziała. <br />Siedzieli w milczeniu, które było by całkowicie, gdyby nie trzaskający ogień. Siedzieli naprzeciwko siebie rozdzieleni paleniskiem. Siedzieli zatopieni w myślach. Siedzieli w towarzystwie czując się samotnie… tak samotnie jak nigdy dotąd… <br />- Ja muszę z tobą być… <br />- Wcale nie musisz… <br />- Muszę… <br />- Wydaje ci się… <br />- Nie… <br />Znowu w powietrzu zawisła gęsta cisza, którą jakże trudno było oddychać… <br />- Będziesz mój… <br />Refor uniósł brwi i spoglądał na Elię z ciekawością i obawą zarazem. Elfka wstała i wyprostowana zaczęła mówić. <br />- Przeszłam tyle trudności, dylematów i problemów przez ciebie, że nie zrezygnuję. Sprawię, że na zawsze będziemy razem… <br />Elia sięgnęła stopy przy które trzymała zakrzywiony sztylet. <br />- Przejdziemy w zaświaty razem… na zawsze… razem, na zawsze… <br />- Elia, przestań! Nie wygłupiaj się! Odłóż to… <br />- Nie, mój kochany… <br /> Refor zaczął się podnosić, ale elfka była szybsza. Przeskoczyła ognisko i rzuciła się na mężczyznę. Przetoczyli się po ziemi kilka razy i siłowali się z potwornym zawzięciem. Refor wiedział, że jest na przegranej pozycji – walczył z elfem. Wreszcie, po długie szamotaninie, Elia położyła Refora na łopatkach i przyciskała do jego gardła sztylet. Człowiek z całych sił odpychał jej dłonie, ale nie wiele to dało. Spojrzał jej w oczy. Były pełne łez. Spuchnięte. To nie były te oczy, która zapamiętał – wielkie, ciemne i przemawiająca z niech dobroduszność. Teraz kipiały wściekłością i żalem. <br /> - Nienawidzę cię! – krzyknęła. – nienawidzę, za to, że cię kocham! NIENAWIDZĘ! Przez to, że zabiłeś moją rodzinę i przyjaciółkę! NIENAWIDZĘ! <br /> - Co ty plecihhhehehsz!? – wydusi przez przyduszone gardło Refor. <br /> - Zabiję cię! I zawsze będziemy razem. <br /> Elfka naparła całym ciężarem. Refor i już prawie się poddał. Znalazł jednak drogę wyjścia. Z całych, wątłych, bo wątłych sił zepchnął jej ręce w prawo. Sztylet przejechał po barku i ramieniu, po czym napotkał ziemie. Elia wybita z rytmu próbowała wrócić nożem na gardło, więc pochyliła się w lewo. Mężczyzna wykorzystał to i pociągnął ją. Sytuacja się odwróciła. <br /> Refor wstał, trzymając w ręce zakrwawione ostrze. Po jego ręce wartko spływała purpurowa ciecz. <br /> - Teraz wstań i odejdź… proszę… odejdź, jeśli mnie kochasz… <br /> - Nigdy… <br /> Elia znów porwała się na Refora. Nie wie jak, ale to zrobił… Otrze przebiło jej pierś. Opadła na ziemie. Nic już nie powiedziała... Refor stoczył się na kolana i ukrył twarz w dłoniach… Zaczął płakać…</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> </table>
fora.pl
- załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by
phpBB
© 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj